Inmiddels ben ik zeventien kilo, zes huispakken, en drie seizoenen Ozark gevorderd in de coronacrisis. Mijn online winkelmandje bestaat tegenwoordig uit Birkenstocks en gezichtsmaskers, aangezien een kittig festivaloutfitje niet meer aan de orde is (chocoladepuisten wel). De maatschappij gaat helemáál niet lekker op ome Corona, en dat fascineert én frustreert mij nog steeds ontzettend.
Een hernieuwd overzicht van bevindingen:
1. Om maar met die 17 kilo in (#blijft)huis te vallen: die ben ik gelukkig nooit aangekomen. Maar: ik houd er zeer zeker een vrijblijvend sportschema op na. Ik ben niet meer zo fanatiek met mijn 10.000 stappen per dag als in coronaweek één. Dus ik dacht: verandering van spijs doet eten (ha…), en ik ben nu over op online BodyFit lessen van my main bitch Amy. Ik doe net alsof ik haar herhaaldelijke introductie met ‘I just had a baby so I’m taking it easy, you should use heavier weights’ niet hoor. Met als resultaat dat die verandering van spijs nog steeds doet eten en dat mijn armkwabjes gewoon vrolijk in de rondte wapperen.
2. Het doet me deugd om te zien dat het hamsteren is afgenomen. Vrij makkelijke observatie voor iemand die door de lockdownomstandigheden weer tijdelijk bij haar ouders is ingetrokken. Lees: mijn vader doet de boodschappen. Maar soms trek ik er in een gekke bui ook zelf op uit. Dan trek ik kleren aan en leg ik een krul in mijn haar. En dan lukt het me tegenwoordig weer om die allerlaatste doos Desperados te vatten. Verder: gewoon weer voldoende pleepapier en lactosevrije yoghurt. Heel goed party people!
"Om nou meteen in 5G-zendmasten te kruipen en elkaar daar in het gezicht te likken, is wel wat theatraal."
3. Ik ben nog steeds fan van Rutte en zijn alsmaar langer wordende haar. De weerstand van opruiend Nederland is er óók nog steeds. Prima, we hoeven het gelukkig niet overal over eens te zijn. Het feit dat dit nu eenmaal de werkelijkheid is, is voor sommigen zeer moeilijk te bevatten. Bovendien is vingerwijzen nog steeds een belangrijke levensbehoefte. Dus men fantaseert met wat andere waarheden, in de hoop dat de werkelijkheid zich ineens voegt naar die gedachtenspinsels. Maar om nou meteen in 5G-zendmasten te kruipen en elkaar daar in het gezicht te likken op aandringen van Robert Jensen, is wel wat theatraal. “DOOD AAN HET VACCIN!” Mensen, kinderen. Zijn overmatig CAPSLOCK-gebruik zou toch alarmerend genoeg moeten zijn. Eeuwig zonde dat hij zo weinig doet met zijn masterdiploma in Klinische Virologie en Serologie.
4. Een verband tussen de veestapels en het aantal coronaslachtoffers blijkt niet uitgesloten. Vind ik een interessante en plausibele casus. Ik vermoed de mensen in de zendmasten dan weer iets minder.
5. De digitale vergaderingen zijn nu routine. Steeds meer mensen wisselen van werkplek in hun huis en op de achtergrond zie ik hoe dartborden plaats maken voor kookeilanden met kruidencarrouselletjes. Ik word steeds behendiger in het dempen van mijn microfoon (en het dempen van anderen, want dat kan kennelijk en maakt zo’n overleg met vlagen toch komisch). Ik weet hoe ik me op een strand kan wanen door mijn achtergrond aan te passen. Jawel: ik heb Microsoft Teams helemaal uitgespeeld.
"Ik ben geen econoom, maar ik trek de voorzichtige conclusie dat een biertje iets duurder zal worden."
6. De digiborrels worden geavanceerder. Met vriendinnen sowieso: het lukt me inmiddels om de ochtend daarna met een kater te ontwaken. Maar ook de vrijdagmiddagborrel met collega’s duurt tegenwoordig tot 22:00. Het voordeel van absoluut geen leven meer hebben. En ik kan er in al mijn nadorstigheid weer ouderwets een pak Ice Tea Green doorheen hengsten op zaterdagmiddag. Begon dat gevoel bijna te missen.
7. En dan: de economie. Gevoelig punt. Want alles gaat helemaal naar de getver. Ik ben geen econoom (deed niet eens examen in wiskunde), maar trek de voorzichtige conclusie dat een biertje iets duurder zal worden en dat een vakantie naar Schubbekutteveen volgend jaar financieel gezien het hoogst haalbare is. Ik wil namelijk ooit ook gewoon een huis kopen. Wellicht is daarin trouwens nog wat economisch voordeel te behalen, als er door de crisis eindelijk meer evenwicht zou ontstaan tussen vraag en aanbod. Maar ik juich niet te vroeg.
"Door corona zit ik nu buitensporig veel op de bank, en straks op zeeën van blaren."
Met de gestaag dalende ziektecijfers, merk ik dat de meeste mensen zich nu – terecht – meer zorgen maken over de economie. Mijn eigen houding is nog steeds een beetje hakuna matata. Ik heb erg veel vertrouwen in dat vaderland van ons. Al zou juíst ik (van de in-het-zonnetje-Rutger-Bregman-lezende generatie), me hier druk om moeten maken. Aldus Sander Schimmelpenninck. Ik ben kennelijk te verwend (hoe mooi is dat!) om te beseffen wie straks de rekening moet betalen van de crisis: deze meid herself. Door corona zit ik nu buitensporig veel op de bank, en straks op zeeën van blaren. Maar hé: laten we het leven voor nu vooral nog een beetje leuk houden.
Shout-out naar de dappere gezellige thuisblijvers van deze wereld. Door jullie zijn de maatregelen wederom versoepeld, en zien we heel voorzichtig licht aan het eind van de tunnel. Maar laten we niet meteen gek gaan doen. Voor mij mag de nadruk nog even liggen op microfoons dempen, Thuisbezorgd.nl, rode wijn, beseffen dat je niet essentieel bent (tenzij je dat wel bent), je spaarrekening in het zonnetje zetten, 30 Seconds, veel desinfectie en (digitale) gezelligheid. En als we lief zijn, mogen we snel weer samen spelen. Hang in there!