Geen geritsel van popcorn, gekraak van stoelen, of gefrommel van jassen: absolute stilte. Terwijl de lampen in de volle bioscoopzaal weer langzaam oplichten, houden bezoekers de adem nog een paar momenten in voordat iedereen opstaat om met gebogen hoofd de ruimte te verlaten. Wat begon als een luchtige jaren 70 politiefilm, eindigde in een keiharde les van onze hedendaagse geschiedenis; we leven nog steeds in een wereld vol rassenhaat.
Regisseur Spike Lee neemt ons mee naar Colorado Springs, waar de zwarte agent Ron Stallworth (John David Washington, zoon van Denzel Washington) de Ku Klux Klan infiltreert. Samen met zijn joodse partner Flip Zimmerman (Adam Driver) gaat hij undercover bij de haatgroep om potentiële aanslagen te voorkomen.
Lee probeert met BlacKkKlansman echter niet te laten zien hoe gevaarlijk de acties van de KKK zijn, maar hoe gevaarlijk onnozelheid is. Niet alleen de KKK bestaat uit achterwaartse dronkenlappen, ook de Black Power-beweging wordt soms als een onbehouwen agressor verbeeld.
Het tempo van BlacKkKlansman is wisselend en geeft de kijker de tijd om de maatschappelijke boodschappen van Lee te verwerken. Nodig is deze verwerkingstijd niet. Verwijzingen naar de hedendaagse politiek legt Lee er dik op. De heilige vader van de Klan, David Duke (Topher Grace) hoopt dat de VS opnieuw ‘greatness’ bereikt. Klanleden roepen later zelfs in koor ‘America First’. De film is de botte bijl van Lee, die hiermee racisten in de VS te lijf gaat.
In eerste instantie lijkt Lee zijn publiek te onderschatten met deze evidente referenties. Op het einde van de film blijkt echter dat subtiliteit nooit een doel was. Met beelden van Trump en de rellen in Charlottesville trekt Lee zijn boodschap linea recta naar het heden; in de westerse samenleving barst het nog steeds van het racisme en de situatie in de VS blijft zorgwekkend.
Eindoordeel: 🍌🍌🍌
(3/5)