We kennen het allemaal; iemand maakt een grap of opmerking en je hebt niet direct een goed antwoord. Even later bedenk je wat je had willen zeggen. Maar het is te laat. Gelukkig biedt oudjaarsdag altijd ruimte om een paar nabranders op te schrijven.
De Notre-Dame
Je zou denken dat ik als historicus de brand in de Notre-Dame van afgelopen april een totale ramp vind. Ja, het was heel erg, een culturele ramp zelfs. Sommige unieke elementen en schatten van dit middeleeuws bouwwerk zullen voor altijd verloren zijn. En natuurlijk, de Notre-Dame is een symbool voor Parijs. Die stad heeft de laatste jaren nogal wat meegemaakt. Toch was de reactie buiten alle proporties. De media behandelde het als een terroristische aanslag. Het leek alsof er een dag van nationale rouw uitgeroepen moest worden en andere staatshoofden steun moesten betuigen. Ik proefde zelfs enige hulpeloze teleurstelling toen bleek dat het ‘maar’ een brand was.
Dan heb ik het nog niet eens over de inzameling van geld en de donaties van bedrijven. Ik snap het, ik ben niet naïef. Een kleine dorpskerk in Zuid-Frankrijk renoveren haalt het nieuws niet, dit wel. Maar moeten we nu met zijn allen rouwen om een toeristische attractie die toch wel weer herbouwd wordt? De brand is niet aangestoken, het was een ongeluk. Niemand is gestorven, er waren slechts drie gewonde hulpverleners. Niemand is een huis kwijtgeraakt en de kerkgangers van de Notre-Dame konden meteen ergens anders terecht. Bij een brand van dat formaat zijn die zaken het belangrijkst. Het is maar een gebouw.
Die van “Order! Order!”
Het Verenigd Koninkrijk staat bekend om haar rijke traditie van toneel en acteertalent. De grootste poppenkast van dit jaar was echter het Britse Lagerhuis waar vrijwel niets beslist werd over Brexit. Een zeldzame voice of reason in de chaos van Brexit was de voorzitter of Speaker van het Lagerhuis, John Bercow. Bercow wist er in debatten en stemmingen voor te zorgen dat het proces volgens de regels en wetten van het Britse parlementaire systeem liep. Hierdoor stond hij vaak lijnrecht tegenover zijn voormalige partij, de Conservatieven. Bercow wist de lastige Britse grondwet, die niet op één plek duidelijk is opgeschreven, in te zetten om de soevereiniteit van het Lagerhuis, en daarmee de Britse democratie, te beschermen.
Het is niet raar dat iemand die een dergelijke sleutelrol vervult veel internationale aandacht krijgt. Het enige probleem: iedereen leek vooral verliefd te zijn op hoe Bercow “Order!” riep. Dit ging zo ver dat zelfs de titels van artikelen over Bercow spraken over “die van ‘Order! Order!’”. Het leek wel alsof de rol die deze man vervulde niet meer was dan een of andere internetmeme, waar we allemaal gefascineerd keken naar zijn markante stropdassen terwijl hij tegen uit de kluiten gewassen kostschooljongens en -meisjes schreeuwde. Is dat misschien het probleem? Die meme lijkt vaak meer waarheid dan leugen.
"Al die pracht en praal heeft nog geen deuk in een door de EU gereguleerd pakje boter geslagen."
Bercow heeft zijn werk uitstekend gedaan; hij heeft de Britse democratie in 2019 in leven gehouden. Maar wordt het niet tijd dat we eindelijk stoppen met het ophemelen van al die ‘oude tradities’ van het Britse parlement waar ze zogenaamd met prachtige taal kunnen debatteren over belangrijke onderwerpen? Al die pracht en praal heeft nog geen deuk in een door de EU gereguleerd pakje boter geslagen.
Nu kan ik weer met een gerust hart het nieuwe jaar in. Maar ik weet zeker dat 2020 nog veel meer nabranders gaat opleveren.
Comments