Howdy, lotgenoten. Voordat het jaar eindigt breng ik jullie uiteraard graag nog de laatste Locorona van 2020: de eindejaarscoronaference.
Met de kerststol nog in ons lamgelegde darmstelsel, staan we op het punt de ijzeren poort naar 2021 met gepast geweld open te trappen. In mijn verbeelding met Churandy Martina en een paar opgevoerde roze eenhoorns, het kwaad bestrijdend met glitters. Op van die harde stampmuziek waar Van Duijvenbode zichzelf mee aankondigt. Voor anderen met fakkels, pollepels, cobra’s, pannen en vooral geen mondkapjes. Het doel blijft hetzelfde: alle narigheid die 2020 met zich meebracht achter ons laten. Nogal een uitdaging. Vandaag dus een laatste samenvatting over het gezellige, mooie en leuke, maar ook over de eindeloze ravage en catastrofe.
1. Champagnedouche! De winkels zijn eindelijk gesloten. Althans, de meeste winkels. Blijkt zo’n slijterij toch ineens essentieel. En daar zeg je nu eenmaal nooit Chardon-nee tegen. Maar van mij hadden alle winkels met producten die óók in een supermarkt te krijgen zijn die vijf weken gewoon dicht gemogen. En doe eens gek: in ruil voor geopende restaurants. Daar hadden we op gepaste afstand wellicht even tot (desem)broodnodige bezinning kunnen komen. Dat duivelsoord van een Action durfde ook nog te protesteren. Zwaaiend met een essentieel doosje tampons dat ik ook in een online winkel prima op de kop kan tikken. Als combideal met Aleve Feminax en alle seizoenen van Gilmore Girls. Gauw opgesodetyft.
"Sowieso een gegeven paard dat je best in de bek mag kijken, dat hyper-Amerikaanse Black Friday."
2. Het was fijn geweest als bovenstaande maatregel vóór Black Friday was geïntroduceerd. Hoe dat heeft kunnen plaatsvinden is misschien wel het grootste raadsel van het jaar. Hoewel: in een jaar als 2020 blijkt het toch slechts het raadsel van november. Sowieso een gegeven paard dat je best in de bek mag kijken, dat hyper-Amerikaanse Black Friday. Alleen de babyshower is nog schrijnender.
3. Ook zijn (onder andere) de Americanos begonnen met vaccineren. Daar werd dan wederom hyper-Amerikaans over gedaan. Zij waren toch maar mooi bij de eersten. Want: great nation! Ik mocht het ook zwaar hopen, ja. De besmettingscijfers hebben er tenslotte nooit om gelogen daar. Met als gevolg de “waarom zijn wij dan zo langzaam?”-reactie. Die volgt ironisch genoeg meestal na “ik vertrouw het vaccin niet helemaal, omdat het veel te snel gemaakt is”. Kalm aan feestneus, die paar dagen maken dan ook niet meer uit.
5. Verder hoop ik op wat meer Barbara Baarsma in 2021. Ze praat wat veel, maar in ieder geval zinnig. Ze stopt niet bij “de maatregelen zijn volstrekt belachelijk en dodelijk voor de economie” of “wij willen onze vrijheid terug” of “van 5G krijg je steenpuisten”, maar draagt zowaar wat oplossingsrichtingen aan. Door haar kwam ik erachter dat er geen econoom in het Outbreak Management Team zit, wat best bijzonder en ook jammer is. Een van de ideeën van deze chick: aparte verdiepingen in verpleeghuizen, waarbij ouderen kunnen kiezen of ze wel of niet aanspraak willen maken op schaarse IC-bedden als ze besmet raken. De groep die dit wel wilt volgt strengere maatregelen, waarbij de groep die dit niet wilt meer vrijheden ervaart. Dit zorgt voor meer differentiatie in het coronabeleid. Uiteraard moet de haalbaarheid onderzocht worden en er zijn ongetwijfeld relevantere voorbeelden, maar ik waardeer haar gedachtegang: weg met het eenheidsworstbeleid dat onhoudbaar is in 2021.
"Terwijl de wereld in lichterlaaie staat, zat ik met natte oogjes naar Frummel te kijken."
6. En dan: Kerstmis. Op zich niet heel anders dan andere jaren, ware het niet dat oma het bejaardenhuis niet mocht verlaten. Oma is 95 jaar, dus het was een wijs besluit. Ze is een nuchtere vrouw, die goed alleen kan zijn. Geen knuffeloma die eist dat haar kroost minimaal drie dagen per week op vaste momenten langskomt. Een dappere dodo die al jarenlang haar eigen boontjes dopt. Mijn hart brak dan ook in miljoenen stukjes toen bleek dat ze alle fotolijstjes van haar kinderen- en kleinkinderen op haar kamer had omgedraaid, omdat dit toch te confronterend voor haar was tijdens de feestdagen. Zodra ze gevaccineerd is zorg ik er hoogstpersoonlijk voor dat ze knuffeloma van het jaar wordt.
7. Lichtpuntje: Frummel! Terwijl de wereld in lichterlaaie staat, zat ik met natte oogjes naar dat zwarte katje te kijken. Vervolgens startte ik een ongevraagd betoog over waarom Frummel dé kerstcommercial is en dat die buschauffeur van de Plus (of Lidl? Of Appie? Punt gemaakt) het adres van die meneer die zijn portemonnee verloor helemaal niet had kunnen weten. “Cherique, terwijl jij je druk maakt om Frummel is de hele wereld naar de maan. Dat weet je hè?” aldus mijn vriend, kort opkijkend uit het boek De Energietransitie.
8. Burgerlijk als ik ben, met altijd alle lof voor het Binnenhof (niet te verwarren met die eeuwige zuivelreclame) vierde ik kerst conform richtlijnen. Hoewel er zo nu en dan verwarring heerst over hoe een huishouden te interpreteren is. No biggie verder. Totdat Derde Kerstdag aanbrak, een inmiddels tien jaar oude vriendinnentraditie waar geen speld tussen te krijgen is. Ook het virus moest het afleggen tegen nostalgie en broederschap. De theorie: de lockdown zorgt ervoor dat ik zowel vóór als na kerst in quarantaine zit. Oma bezoek ik sowieso pas minimaal tien dagen later. Dus vond ik dat wij dit, als geitenwollenglutenvrije vriendinnengroep, alles al het hele jaar cancelend, simpelweg verdienden. Daar zaten we: zoals vanouds situaties, mensen en groeperingen te bespotten, alleen dit keer op anderhalve meter afstand van elkaar. Waarbij ineens mijn naar Aruba geëmigreerde vriendinnetje zonder enige aankondiging kwam binnenvallen. Idioot hoe je die knuffeldrang dan automatisch parkeert. Niet lang, want het feit dat ze al corona heeft gehad bleek voor mij voldoende om tóch in liefdevolle overtreding te gaan.
"Om 00:00 denk ik niet aan wat corona me allemaal heeft ontnomen, maar aan al het moois van 2020."
Ik eindigde gelukkig niet protesterend met een aan gort gemepte pan in Den Haag, maar gewoon braafjes in quarantaine. Zwelgend in iets wat nog nét niet als schuldgevoel te definiëren is, heb ik mezelf met mijn werk opgesloten in mijn Eindhovense studio. Klaar om terug te keren voor de jaarwisseling, die ik wél braaf volgens de regels heb weten te plannen. Ik ben in voor glitters, champagne en een brutaal YouTube-filmpje van vuurwerk. En om 00:00 denk ik niet aan wat corona me allemaal heeft ontnomen, maar aan al het moois van 2020. Meer tijd voor naasten, mezelf, bad en boeken. Het later opstaan en het werken in pyjama. Een nieuw seizoen van Hjem Til Jul, wat mijn liefde voor Scandinavië verder aanwakkerde (inmiddels ook over op Zweedse muziek). Die afbeelding van een broodje kipkerrie met Thierry Baudets hoofd erin en de tekst ‘Kip Thierry’. Genieten van de eenvoud in Down the Road. Het heruitvinden van mijn hardloopschema. Mijn kleine schaterlachende neefje. Herenigde geliefden in All You Need is Love. Het vaccinatieprogramma. Het samen met de rest van de wereld zielig zijn. De (weliswaar hele kleine) oppepper voor het klimaat en de rust en gelijkheid op Instagram, waar even niemand opschept over een of andere verre reis. Het eeuwige Bohemian Rhapsody dat eindelijk van de Top-2000-troon gestoten is. De gedachte aan Einde-Lockdown-feestjes in de (verre) toekomst en het uitzinnige geluk dat we ervaren als we het leven samen weer omarmen. De dankbaarheid. Misschien niet al in 2021, maar we werken eraan. Samen. Cheers, bikkels!