Zijn de vrouwen van GeenKwats allemaal feministen? Hoe kijken zij aan tegen vrouwenemancipatie?
Sabrina Gijsen
“Het feminisme is ongemakkelijk. Vrouwen willen niet als onderdrukt worden gezien en mannen willen niet de oorzaak hiervoor zijn. Voor mij is het niet zo zwart-wit. Gelijke behandeling van vrouwen en mannen, dát is waar het om gaat. Ik vind het jammer dat het feminisme vaak als iets uit het verleden wordt beschouwd. Omdat we als vrouwen tegenwoordig hoge posities kunnen bekleden is het probleem blijkbaar opgelost. Maar daarmee slaan we dus echt de plank mis. Als ik om me heen kijk zie ik nog steeds grotendeels mannen in besturen. Ik zie nog steeds dat vrouwen in het bedrijfsleven minder betaald krijgen. En wat dacht je van ongelijke behandeling in ouderschapsverlof? Om nog maar te zwijgen van seksuele intimidatie en geweld tegen vrouwen. Daarom vind ik het belangrijk om mezelf een feminist te noemen. Vrouwenemancipatie gaat voor mij veel verder dan het inzetten van quota of het organiseren van vrouwensymposia. Het gaat erom dat de vooroordelen en hardnekkige mythes rondom de man-vrouwverhouding worden aangepakt. En dat is geen zaak van de vrouw maar van de samenleving.”
"Dump de verongelijktheid over situaties en neem het heft in eigen handen."
Anne van Dun
“Ik zou graag humanist willen zijn. En om een humanist te worden moet ik eerst feminist zijn. Vrouwen en mannen zijn namelijk nog niet gelijk in onze samenleving. En dat heeft niks te maken met biologische verschillen of verschillende ambities. Feminisme betekent voor mij dat ik me niet meer hoef te excuseren om vrouw te zijn. Dat ik mijn vrouwelijkheid kan zien als waardevol, niet als een last. Mijn vrouwelijke voorbeeld? Ik zie voorbeelden in de vrouwen om me heen. Zoals bijvoorbeeld mede-redacteur Sabrina. Ze straalt kracht uit en laat me nadenken over thema’s als feminisme en gendergelijkheid. Daar put ik inspiratie uit.”
Cherique Geraets “Ik ben niet bepaald de definitie van feminist. Niet omdat het een suf woord is of omdat ik vrouwenrechten totaal onbelangrijk vind, maar omdat het me - voor mijn gevoel - hypocriet zou maken. Ik heb me namelijk nog nooit benadeeld gevoeld als vrouw. Gelijkheid tussen mannen en vrouwen bestaat niet, gelijkwaardigheid des te meer. Waarschijnlijk zal ik nooit geschikt bevonden worden voor een zwaar, fysiek beroep, en dat is maar goed ook. Duidelijke grenzen stellen voor jezelf is belangrijk, en daarvoor opkomen wanneer nodig. Zodra ik de indruk krijg benadeeld te worden omdat ik een flamoes heb, zou de powervrouw in mij absoluut ontwaken. Overigens is de term ‘powervrouw’ ook in alle opzichten lomp, want het impliceert dat ‘gewoon’ vrouw zijn te min is. Zo voeden we natuurlijk ons eigen issue. Mijn voorbeeld? Naast uiteraard mijn moeder en zussen die mij gevormd hebben tot wie ik ben, ook mijn voormalig leidinggevende, Helen. Door haar maak ik me, als vrouw in mijn huidige positie, helemaal nergens zorgen over. Ze leerde me het belang van verantwoordelijkheid nemen, grenzen stellen en, wat ik in anderen het meest waardeer en waar ik zelf trots op ben: integriteit. Je bent baas over je eigen leven, ongeacht je geslacht. Dump de verongelijktheid over situaties en neem het heft in eigen handen. Because you can, ook zonder de hele feministische shebang.”
"Door feminist te zijn plaats je jezelf in een achtergestelde positie. Ik vind het storend en het werkt me juist tegen."
Rachel Elands
“Ik noem mijzelf geen feminist omdat dit volgens mij juist stigmatiserend werkt voor vrouwen én mannen. Het zorgt voor verdeling in de maatschappij. Door feminist te zijn plaats je jezelf in een achtergestelde positie. Ik vind het storend en het werkt me juist tegen. Het voelt alsof ik me moet bewijzen op basis van mijn ‘ongelukkige’ sekse. Ik ben niet een vrouw die wetenschap beoefent en onderneemt, ik ben een wetenschapper en ondernemer. Ik ben tegen het privilegiëren van mensen. Het huidige feminisme beoogt vooral selectieve emancipatie. Ik denk dat emancipatie voor beide seksen het uitgangspunt moet zijn. Bijvoorbeeld door het ouderschapsverlof aan te bieden aan een stel samen, waarbij het zorgverlof niet gericht is op de vrouw, maar dat het verlof ter discussie kan worden gesteld en worden verdeeld tussen de partners. We zouden op dit gebied veel van het Zweedse model kunnen leren. Daar maken veel mannen de keuze om een groot deel van het collectieve zorgverlof op te nemen, omdat de vrouw besloten heeft verder te bouwen aan haar carriere. Het interessante is dat uit een recente enquête is gebleken dat Nederlandse mannen liever meteen naar het Zweedse model over zouden gaan dan het te doen met de extra dagen aan zorgverlof die de Nederlandse overheid sinds dit jaar biedt. Voor de Nederlandse man gaat die emancipatie blijkbaar niet snel genoeg.”
Lieve Smeets
“Al verschillende jaren bestempel ik mezelf – met trots – als feminist. Ik vind het niet meer dan logisch dat ik me inzet voor vrouwenrechten en gelijkheid, vooral als vrouw zijnde. Waarom zou je dat niet doen en jezelf vrijwillig in een achtergestelde positie plaatsen? Ik merk dat het door de jaren heen meer sociaal geaccepteerd is geworden om publiekelijk te zeggen dat je een feminist bent. Vooral in mijn eigen omgeving, op mijn studie en mijn werk is het een actueel onderwerp. Maar volledige acceptatie zit er voorlopig nog niet in. Je wordt toch snel weggezet als een zeikerd. Hoewel we al ver zijn gekomen in Nederland, is er altijd ruimte voor verbetering. Zo verdienen we bijvoorbeeld nog steeds niet evenveel als mannen. En ik vind dat er meer aandacht moet komen voor slachtoffers van seksueel geweld, intimidatie, catcalling en wraakporno, wat voornamelijk vrouwen overkomt. Eén rolmodel heb ik niet: feminisme is groepswerk.”