Ricardo Lenssen (40) is politieagent op de meldkamer in Maastricht. Op zijn rechterschouder en -bovenarm staat een grote tattoo van een uil. Gewoon omdat hij die mooi vindt.
“Mijn eerste tattoo was een tribal-armband om mijn linker bovenarm. Een jeugdzonde; ik heb hem laten zetten toen ik 21 was, toen was dat hip. Met een bekende van de sportschool ben ik naar een tattooshop gegaan en heb ik een ontwerp uit een boek uitgekozen. Echt spijt heb ik er niet van, het was een leuke tijd, maar ik zou het niet erg vinden als ‘ie er niet meer zou zitten.”
“Sinds die eerste tattoo heb ik altijd een tweede gewild, maar ik wist nooit wat. Tot drie jaar geleden. In die tijd begon ik met Instagram en tattoos interesseren me, dus ik begon verschillende artiesten te volgen die ik goed vond. Een van hen was Jules Blomen. Ik vind zijn stijl mooi en het is een aardige jongen; ik kende hem een beetje omdat ik mee ging met mijn (nu ex-)vriendin toen zij door hem werd getatoeëerd. Op een dag plaatste Jules een afbeelding van een uil op zijn Insta met de vraag of iemand die wilde laten zetten voor een speciale prijs. Hij wilde deze tattoo maken voor zijn portfolio.”
"Het was het ontwerp waarvan ik niet wist dat ik er al jaren naar op zoek was."
“Ik was er meteen verliefd op. Het was het ontwerp waarvan ik niet wist dat ik er al jaren naar op zoek was. Het is een surrealistische tekening van een uil. Het is niet echt, maar toch realistisch. Dat vind ik het mooie eraan. Ik stuurde hem een bericht en in november 2016 had ik de eerste sessie van mijn tattoo.”
“In de twee maanden tussen de eerste en tweede sessie ging mijn toenmalige relatie uit. Ik kan nu wel een of ander diep verhaal verzinnen. Bijvoorbeeld dat de uil mij de wijsheid gaf om over de breuk heen te komen of dat de uil een tijdperk afsluit. Maar dat is niet de link die ik erbij leg, daar ben ik te nuchter voor. Als ik naar mijn tattoo kijk, ben ik blij dat ‘ie er staat. Ik vind hem gewoon mooi.”
“De eerste tattoosessie duurde acht uur inclusief pauzes. ‘Ik snap niet hoe je het nog volhoudt’, zei Jules. Het deed wel pijn, maar ik voelde me goed. ‘Ga maar door, laat me maar’, zei ik. De tweede keer dat ik ging duurde het maar vier uur, maar ik was heel blij dat het klaar was. Blijkbaar kun je op de ene dag de pijn beter hebben dan op de andere.”
“Mijn tattooplannen voor de toekomst? Het zal in ieder geval iets unieks zijn, niets meer uit een boek dus, en zeker niet op mijn handen, nek of gezicht. Ik vind dat je het moet kunnen bedekken; tattoos zijn persoonlijk, niet voor de hele wereld om te zien. Ik denk nog aan een leeuw aan de binnenkant van mijn arm; mijn sterrenbeeld is leeuw. Maar ik heb nog geen concrete acties ondernomen. Ik wacht weer tot de juiste tattoo mij vindt.”