Het coronavirus teistert de wereld. De ogen zijn nu gericht op de doktoren, verplegers en ander zorgpersoneel. Hoe is het om in deze tijden in de zorg te werken? GeenKwats maakt deze week een serie waarin de Nederlandse zorghelden aan het woord zijn.
Stefan Cierniak (33) is verpleegkundige op de afdeling spoedeisende hulp (SEH). “Mijn dagelijks leven op het moment? Dat bestaat voornamelijk uit werken en thuis zitten – wachten totdat ik weer kan gaan werken. Zoals bij iedereen staan mijn sociale leven en hobby’s op een laag pitje.” Cierniak denkt dat we op dit moment vooral moeten afwachten. “Wat gaan de komende weken brengen: een totale lockdown? Een enorme toestroom aan coronapatiënten met als gevolg dat mijn collega’s en ik opgeroepen worden? Geen idee. Elke werkdag blijft het spannend voor ons. Wanneer komt de storm?”
"Protocollen worden bijna dagelijks aangepast."
“Voorlopig zitten mijn partner en ik met onze zoon van acht maanden aan huis gekluisterd. Ik heb een hechte familie die ik helaas weinig zie. Ik vind het ontzettend triest en verdrietig dat mijn dementerende oma die in een verzorgingstehuis woont niet begrijpt waarom er geen bezoek komt. Of als je hoort dat partners van getroffen patiënten die machinaal beademd moeten worden niet op bezoek mogen komen. In plaats daarvan bellen artsen dagelijks om hen op de hoogte te houden.”
Buiten een sterk veranderd privéleven, merkt Cierniak vooral de enorme druk, veranderingen en spanningen op de spoedeisende hulp. “De SEH is ondertussen drie keer zo groot als normaal. Hierdoor worden we als team meer uit elkaar getrokken.” Er zijn ook een hoop extra verpleegkundigen aan het werk. “Die moeten wij de weg wijzen, terwijl wij deze soms zelf ook nog aan het zoeken zijn. Er worden protocollen geschreven die bijna dagelijks worden aangepast door nieuwe ontwikkelingen en verbeteringen omtrent het behandelen.” Maar er zijn ook kleine lichtpuntjes. “Ondanks alle ellende, zie ik veel meer samenhorigheid binnen ons ziekenhuis. Dat helpt bij de uitdagingen die ons te wachten staan.”
"Op dit moment heeft niemand meer een leven buiten corona."
“Ik krijg van mijn familie en vrienden veel lieve berichtjes omdat ik in de 'frontlinie' zit. Het valt mij op dat mensen erg bang zijn en zich er niets bij kunnen voorstellen. Maar eigenlijk is mijn werk niet wezenlijk veranderd. Alleen zijn mensen zich nu meer bewust van het werk dat ik doe. Overigens zijn die mondkapjes erg benauwend en die veiligheidsbrillen kunnen pijn doen.” Of Cierniak dan bang is? “Ikzelf ben niet bang om dit virus te krijgen. Ik ben vooral bang dat ik het overdraag aan anderen.”
“Op dit moment heeft denk ik niemand meer een leven buiten corona. Voorlopig moeten we er gewoon mee leren omgaan. Daarna kunnen we allemaal de vlag uithangen en genieten van de dingen die voorheen normaal waren, zoals een hand of een schouderklopje geven."