Het coronavirus teistert de wereld. De ogen zijn nu gericht op de doktoren, verplegers en ander zorgpersoneel. Hoe is het om in deze tijden in de zorg te werken? GeenKwats maakt deze week een serie waarin de Nederlandse zorghelden aan het woord zijn.
Tobias Pustjens (27) is arts-assistent cardiologie in een ziekenhuis in Limburg. “Momenteel werk ik de helft van mijn tijd als arts om ervaring op te doen en de andere helft als arts-onderzoeker.” Per 1 april is Pustjens gestart met zijn opleiding tot cardioloog. “Maar in deze tijden ben ik vooral bezig met corona.”
Hoe zien zijn dagen op het werk er nu uit? “Dit staat niet in de lesboeken. Normaal werkt iedereen binnen zijn eigen aandachtsgebied. Nu zijn de muren tussen alle specialismen vervallen. We werken met een team van 120 artsen aan de zorg voor coronapatiënten.” Pustjens heeft door de coronacrisis een geheel nieuwe functie waarbij hij te maken krijgt met andere vakgebieden. “Medisch inhoudelijk is dat enorm spannend.”
"Laten we vooral de andere helden niet vergeten, zoals de schoonmakers."
Verder is hij er vrij nuchter onder. Een soldaat aan de frontlinie voelt hij zich niet. “Ik zat laatst met mijn vriendin op de bank tv te kijken en toen kwam de zoveelste lofzang over de artsen. Het is heel fijn dat er zoveel waardering is voor ons vak. Maar eerlijk gezegd hoeft dat voor mij niet. Dit is ons werk. Ja, we moeten ons aanpassen en ja, we staan in zwaar weer, maar je bent arts geworden omdat je voor mensen wil zorgen. Laten we vooral de andere helden niet vergeten; de schoonmakers, mensen in de logistiek en alle andere mensen die het ziekenhuis en de maatschappij draaiende houden.”
Afleiding heeft Pustjens wel nodig in deze hectische tijd. “Ik probeer ontspanning te vinden in sporten. Ik ga op mijn racefiets naar mijn werk. Vooral op de terugweg geeft mij dat de ruimte om af te schakelen.” Of hij ook nog een leven buiten corona heeft? “Hebben mensen überhaupt nog een leven buiten corona? Iedereen wordt erdoor overspoeld. Uiteraard probeer ik af en toe een filmpje te kijken maar ik gebruik mijn vrije tijd nu veel voor bijscholing.”
"Het is een spannende tijd en dat blijft ook nog wel even zo."
Angstig is Pustjens niet. “Nee, het maakt me niet bang. Ik let goed op. Ik heb weinig contact met mijn ouders en al helemaal niet met mijn opa en oma. Ik let er bewust op dat ik niet in contact kom met mensen met een medische voorgeschiedenis. Het risico dat ik het virus draag is er natuurlijk wel.” Het zijn vooral mensen om hem heen die zich wel eens zorgen maken. “Mijn ouders appen mij dagelijks dat ik goed op mezelf moet letten. Daarnaast krijg ik allemaal steunbetuigingen van familie en vrienden. Dat geeft natuurlijk een heel warm gevoel.”
Ondanks alles is Pustjens positief gestemd. “De collectieve paniek is begrijpelijk, we hebben te maken met een dodelijk virus. Maar als medewerker in de zorg weet je dat andere virussen ook dodelijk kunnen zijn en zie je dat het grootste gedeelte van de patiënten geneest. Bovendien zijn ziekenhuizen goed voorbereid. Er is een groot gevoel van saamhorigheid en dat geeft moed en hoop. We gaan er gewoon met zijn allen voor. Maar het is een spannende tijd en dat blijft ook nog wel even zo.”