Door de coronacrisis denk ik vaak aan dingen die nu niet meer mogen. Misschien wel te vaak. Hoe leuk was dat ene concert of die avond stappen? In mijn hoofd is het een nog spectaculairder dan het ander, terwijl het in realiteit een magere voldoende was. Dat is wat nostalgie met je doet.
Op de muur in mijn kamer hangen meer dan vijftig foto’s. Het zijn herinneringen aan allerlei leuke evenementen, verjaardagen, festivals; you name it. Toen ik de foto’s liet printen verheugde ik mij erop om al die geweldige gebeurtenissen aan mijn muur te zien hangen. Nu kijk ik ernaar en voelt het vreemd. Ik wil terug naar de momenten van de foto’s. Want wat was het gezellig op dat huisfeest of die diploma-uitreiking. Ik betrap me vaak op deze gedachten en moet mezelf een kleine reality check geven. Nostalgie maakt herinneringen altijd beter dan ze daadwerkelijk waren.
"De beelden die ik bij mijn foto’s heb zijn niet accuraat. Het zijn combinaties van verschillende herinneringen en positieve gevoelens."
Na een korte zoektocht op Google kom ik er inderdaad achter dat mijn gedachten over nostalgie niet uit de lucht komen vallen. Verschillende wetenschappers hebben zich over het fenomeen gebogen. De beelden die ik bij mijn foto’s heb zijn niet accuraat. Het zijn combinaties van verschillende herinneringen en positieve gevoelens. Alle negatieve aspecten passeren op geen enkel moment de revue. Mijn brein fopt me. Het is geen wonder dat we terug willen naar betere tijden, vooral als die momenten verheerlijkt worden in ons hoofd.
Je hersenen kiezen ervoor om alleen de leuke hoogtepunten op te slaan. Dan wordt het moeilijk om te accepteren dat je je op dit moment niet zo goed voelt, dat je gestrest of gedemotiveerd bent. Terug naar het verleden kunnen we echter (nog?) niet. En als alles achteraf toch mooier blijkt te zijn dan het daadwerkelijk was, kan ik maar één conclusie trekken. Leef meer in het moment in plaats van het verleden.