Als redacteur loop ik warm van allerlei soorten schrijfsels en onderwerpen. Geelrugduikers, schoenen van oceaanplastic, generatieproblematiek, verkeerssituaties, vierpuntige taartvorken zonder gravure: ik rammel gewoon wat uit mijn pen. Waar ik me bij GeenKwats - een platform met politieke basis - echter nauwelijks mee bezighoud, is politiek. Gezien mijn achtergrond best vreemd.
Ooit zat ik namelijk, als student European Studies, tegenover Europarlementariër Esther de Lange. Hoewel: eigenlijk zat ik tussen een groep ambitieuze enthousiastelingen die haar het politieke hemd van het lijf vroegen, en ik keek enigszins gekweld toe. Wat ik er nog van weet is dat ze een beeld schetste van het werk als lobbyist, terwijl Ronald Goedemondt door mijn hoofd galmde als backing vocal voor de hele situatie: “ik wil niet meer leeeeheeeveeen”. Ik voelde me nooit geroepen na mijn studie het politieke speelveld te betreden. Ik liet de politiek de politiek: ontastbaar en op die manier comfortabel.
Ten tijde van de IS-aanslagen en wereldwijde onrust, begon mijn opvatting te veranderen. Ik dacht terug aan colleges over de Verenigde Naties en was benieuwd naar de mening van de docente die ik in mijn studietijd het meest vreesde. Zij was het type dat mijn afwezigheid opmerkte tijdens een niet-verplicht hoorcollege voor 150 studenten. En daar sprak ze me dan later die dag op luide Amerikaanse toon op aan. “You were not in my class today. Not very wise.” Het was inderdaad niet heel wijs, want hoewel de zware materie me destijds bijna mijn diploma kostte, wilde volwassen Cherique de gemiste informatie kennen en begrijpen.
"Ollongren paradeert een keer met opzichtige knielaarzen én wat gekrabbel langs de pers, en ons hele politieke systeem klettert in elkaar."
Maar vorige week voelde ik me toch weer dat zeventienjarige meisje van European Studies, met ‘wat niet weet wat niet deert’ als ultra-naïeve lijfspreuk. Ontastbare politiek vind ik misschien wel minder akelig dan politiek zoals het hoort: als vertegenwoordiging van het volk. Scroll maar eens door Facebook, zou ik zeggen. Ik laat het machtsvertoon liever bij de machthebbers. Zolang ik maar geen last heb van hun fun and games, kan werken en onbezorgd een bord gevulde eieren naar binnen kan schuiven met Pasen. Maar die magische eenvoud blijkt helaas utopie. Ollongren paradeert een keer met opzichtige knielaarzen én wat gekrabbel langs de pers, en ons hele politieke systeem klettert in elkaar. Blijken die mensen helaas toch ineens maar gewoon mensen, in plaats van iets comfortabel ontastbaars.