Onlangs ontdekte ik dat ik (ietwat verontrustend) graag naar programma’s kijk over mensen die - in erbarmelijke omstandigheden - fysiek en mentaal volledig naar de getver gaan. Denk aan Obese en My 600-lb Life. Het feit dat de deelnemers louter afzien, maakt dat ik bijna kwispelend in de tv kruip.
Hoe extremer het contrast, hoe beter. Warme chocolademelk met klodders slagroom, een zak chips en een Huggle Hoodie voor Cherique. Daar tegenover 75 burpees in een hoosbui, een bezwete bouwvakkersspleet en verzuring voor de 600-lb-meneer.
Mijn nieuwste aanwinst der ontberingen: Kamp van Koningsbrugge. Een programma over vijftien gewone burgers die de opleiding doorlopen van de Korps Commandotroepen; de best getrainde militaire eenheid van ons land. Het is niet zo dat ik per definitie een sadist ben. Het is juist het gevoel van ongeloof en bewondering dat overheerst. Ik ben onder de indruk van de getoonde taferelen, die me op geen enkele manier aan mezelf doen denken. Daarom houd ik ook van een goede horrorfilm: het maakt me gespannen, terwijl het volstrekt onwerkelijk is. Datzelfde gevoel geeft Kamp van Koningsbrugge me. Hoe kunnen deze lui zó resoluut besluiten dat dit is wat ze willen, en ook nog eens (met ernstig slaapgebrek) voet bij stuk houden?
"Je zou het wellicht niet zeggen, maar ooit rende ik over de finish van een 10K hardloopwedstrijd."
Inmiddels voel ik me bijzonder geïnspireerd. Ik ben spontaan aan de slag gegaan met het verleggen van mijn eigen grenzen. De ochtend na het zien van het programma vroeg de tandarts of ik wellicht een verdoving wenste voor de vier(!) reparaties aan mijn voortanden. Ik dacht terug aan de topatleet die heel nodig moest poepen terwijl hij met twintig kilo op zijn rug door een weiland kroop, waarna hij door een professioneel kickbokser in elkaar werd geveegd. “Nee hoor”, antwoordde ik vastberaden. Twee minuten en een liter voorhoofdzweet verder had ik hier al spijt van.
Hoe dan ook, het begin van de transformatie is gemaakt. Je zou het wellicht niet zeggen, maar ooit rende ik (vermoedelijk met koorts en uitdrogingsverschijnselen) over de finish van een 10K hardloopwedstrijd. Ik heb mijn hardloopschema hervat en besloten om iedere kilometer die ik vorder te vieren met een aflevering ellendige verschrikkelijkheid. Inclusief zak chips, uiteraard.