In 2017 stemde ik op GroenLinks. Ik was ervan overtuigd dat Nederland een ‘vergroende economie’ nodig had.
Ik stond nog net niet met een bloemenhaarband en hippiebril te juichen toen de partij veertien zetels haalde. Toch bleef ik teleurgesteld achter toen tijdens de formatiepogingen bleek dat Jesse Klaver niet wilde meewerken. Het migratiedossier was niet te overbruggen. Misschien ook niet gek. Dat dossier is een van de pijlers die de grondvesten van GroenLinks tekende. Toegeven had wel eens tot een groot stemmenverlies kunnen leiden.
Mijn teleurstelling is anno 2021 eigenlijk alleen maar groter geworden. Ik ben echter niet meer alleen teleurgesteld in GroenLinks. Wat me de laatste tijd opvalt is dat onze politieke leiders grotendeels hardschreeuwers en zieltjeswinnaars lijken te zijn. Om toch maar weer even het voorbeeld Klaver aan te halen; jongeren 10.000 euro beloven als ze 18 worden. Iedereen snapt dat dat nooit gaat gebeuren. Jongeren worden met deze wilde uitspraak wel gepaaid om te stemmen.
"Lekker makkelijk om goed nieuws te brengen als er al zo lang slecht nieuws door andere partijen wordt gebracht."
Geert Wilders (PVV) kan er al helemaal wat van; die gaat links als het kabinet rechts gaat en andersom. En Rob Jetten (D66) die het opeens belangrijk vindt dat de Elfstedentocht doorgaat als besloten is dat dat niet gaat gebeuren. Lekker makkelijk om goed nieuws te brengen als er al zo lang slecht nieuws door andere partijen wordt gebracht.
Een groeiend aantal zetels lijkt de belangrijkste drijfveer te zijn van een hoop Nederlandse politici. Dat is niet wat de leider van een land belangrijk zou moeten vinden. Leiderschap zou moeten ontstaan vanuit de drive om de maatschappij de beste versie van zichzelf te laten zijn. Dit jaar laat ik de bloemenhaarband en hippiebril in de kast liggen, en heb ik de mijn Kaag-spanddoek al klaarliggen. Hopelijk word ik door haar minder teleurgesteld.