Het is vier uur ‘s nachts. De batterij van mijn laptop begeeft het ieder moment. Mijn ogen doen al meer dan een uur pijn, maar vallen toch op die ene thumbnail van een Afrikaanse man die een eensnarige gitaar bespeelt.
Hij noemt zichzelf Brushy One String en is naar eigen zeggen de enige eensnarige gitaarspeler ter wereld. Ik verwacht er niet veel van en toch weerhoudt mijn nieuwsgierigheid me er niet van het weg te klikken. Ik word dan ook rijkelijk beloond met een fraaie beat en een man die vooral goed kan zingen. Ik schrik ervan als ik zie dat deze video al door 38 miljoen andere verdwaalde YouTubers is bekeken.
"Waar ik me voorheen slechts een toeschouwer voelde, voel ik me nu een virtuele Columbus."
Hoe al die mensen daar terecht zijn gekomen is mij een raadsel. Hoe ik er terecht kwam is me wel duidelijk. Een aantal tutorials om gitaar te leren spelen hebben mijn lijst van gesuggereerde filmpjes doen overspoelen met gitaristen van over de hele wereld. Een filmpje van een Amerikaanse man die een geweldig klassiek stuk speelt leidt op YouTube kennelijk al gauw tot een bebaarde oude man die je blues leert spelen of tot onze Brushy One String en zijn nummer Chicken in the Corn.
Gewone TV is prima. Voor het ‘YouTube-tijdperk’ lag ik ook tot vier uur ’s nachts te zappen en beloofde ik mezelf dat dit nummer op MTV echt de laatste was. Maar geen enkel tv-kanaal heeft me ooit zoveel nieuws laten zien als het soms gevaarlijke YouTube. Waar ik voorheen mijn tijd verspilde aan een geplande programmering, word ik nu in ieder geval beloond met minstens tien nieuwe ontdekkingen per uur. Waar ik me voorheen slechts een toeschouwer voelde, voel ik me nu een virtuele Columbus die zich laat verrassen door al het rare dat de mens te bieden heeft.
Comments