Opkomen voor het klimaat is hip en lijkt in een stroomversnelling te zitten. Massaal leggen scholieren en studenten hun pen neer om bestuurders met veel bombarie te wijzen op hun nalatige klimaatbeleid.
Foto | Vincent M.A. Janssen
Kennelijk vergt het een 16-jarige milieuactiviste die van Stockholm naar New York reist om wereldleiders met hun wassen neus op de feiten te drukken. Ook in Nederland kalken kinderen en jongvolwassenen stukken karton vol met liefdevolle spreuken over onze aardbol.
"Het water staat onze wereldleiders aan de lippen."
Ik zie ook twee Nederlandse meisjes afreizen naar New York om daar Rutte te smeken meer milieubewustzijn te creëren in ons onderwijs. Er lijkt voorzichtig gehoor te worden gegeven aan de smeekbedes van de generatie die des te meer te kampen krijgt met de opwarming van de aarde. Of zijn dit slechts sociaal wenselijke spartelingen, wanneer een kind met een onschuldig stemmetje je vraagt of er niet ook wat centjes over zijn voor een ecologisch beter bestaan?
Het water staat onze wereldleiders aan de lippen. De frisse wind van de jonge generatie kan me bekoren, maar beklemt mij minstens zo erg. Het roept vaak meer vragen op dan antwoorden. Is het slechts een poging om onszelf vrij te pleiten van onze milieuzonden? Een opwaardering van ons ego om leuzen over het klimaat te scanderen met generatiegenootjes? Of menen we het echt en zetten we alles op alles om onze ecologische voetafdruk te beperken?
"Het blijft een fascinerend schouwspel om politici eindelijk te zien wankelen."
Hoe kan een generatie die verzot is op de nieuwste gadgets, verslaafd is aan sociale media en naar Timboektoe reist, haar eigen milieuonvriendelijke leefstijl verantwoorden? En tegelijkertijd met de vinger naar anderen wijzen? Eén ding is zeker: het blijft een fascinerend schouwspel om politici eindelijk te zien wankelen onder druk van deze ‘pientere’ nieuwe generatie.