Life does not give you lemons. Dan zat ik onderhand op 270 liter limonade en was ik een lachende bundle of joy. Wat life je wel geeft? Woningkrapte, file en Glennis Grace. Life geeft je Brexit en het gevoel dat je dit helemaal moet snappen. Life geeft je spastische darmen en hormonale puistaanvallen. Maar het ergste van alles: life geeft je keuzestress. En keuzestress is waarschijnlijk de reden dat de vraag naar professionele coaching de afgelopen jaren flink is toegenomen. Een coach biedt rust en zelfinzicht. Ook ik was hier aan toe. Waarom? Laat ik bij het begin beginnen.
Het leven hangt van keuzes aan elkaar. Astrologisch gezien een puntje van aandacht wanneer je Weegschaal bent (O, Erik, doe rustig). Als je alle lastige keuzes die ik getrotseerd heb in mijn prille leven zou moeten lezen, krijg je waarschijnlijk zin om van zeven hoog te springen. Ik vat het daarom kort samen.
In mijn geval kreeg ik in groep 8 langzaam te maken met het leed dat ‘kiezen’ heet. Wegens liefde voor voornamelijk de musical en het schoolkamp, en gebrek aan ruimtelijk inzicht en toekomstvisie (dat moet je al hebben in groep 8), bleef mijn CITO-score op een magere 538 hangen. Is mavo veilig of gaat havo toch lukken? Een ga-naar-de-gevangenis-ga-niet-langs-start vrijkaartje voor de mavo-havo brugklas. Keuze succesvol geparkeerd.
"Álle keuzes waren ineens relevant voor mijn voortbestaan."
Hoewel ik nu vooruit wil spoelen naar een noemenswaardige levenskeuze, deed zich nog een relevante ‘tussenkeuze’ voor. Ik kreeg op 3 havo (als pilot) de mogelijkheid om wiskunde te laten vallen; destijds een nogal eenvoudige keuze. Ik wenste Pythagoras het beste en stortte me in Franse chansons. Een vrij ongelukkige keuze, toen drie jaar later bleek dat zelfs de opleiding Communicatie een diploma in Wiskunde A vereist.
Wat me uiteindelijk bij de échte levensbeslissing brengt: de studiekeuze. Slapeloze nachten. Het lukte me uiteindelijk zonder wiskunde een hbo-opleiding te vinden: European Studies. Een mix van zowat alles, dus ik kon bijna niet misgrijpen. Bijna. Een opsomming van keuzes: kies ik Frans of Spaans? Kies ik een minor Professioneel schrijven of ga ik voor een uitdaging in Europees recht? Ga ik op uitwisseling naar Madrid of Berlijn? Waar komt het vak bedrijfseconomie ineens vandaan? Ga ik op kamers in Maastricht of toch gewoon nog liever dood? Zet ik door of haak ik af? Het leven was geen ponykamp. Álle keuzes waren ineens relevant voor mijn voortbestaan.
Met al die keuzes dacht ik oprecht dat ik het zwaar had. Volwassenen en hun banen, dat moest toch helemaal het einde zijn. Eindbestemming bereikt. Alleen nog maar baren. Feest. En wat blijkt? So wrong. Ik snap inmiddels wat een quarter-life crisis is. Ik was pas twintig jaar toen ik klaar was met studeren. Een tussenjaar zou het antwoord zijn op alles. Werken, reizen, grootse plannen. Erna een master. Blijkbaar zijn er mensen die dat daadwerkelijk doen. Ik dacht ook dat ik dat kon. Puntje bij paaltje: geld voor een ticket tot Frankfurt, hooguit.
"Voor je het weet, weet je het alweer niet meer."
Dan de keuze of ik een master moest volgen: ja of nee. De arbeidsmarkt in 2013 was beroerd, ook mensen met een master kwamen niet aan de bak. Afgeschrikt door de hoge studieschuld die het me zou opleveren, koos ik eieren voor mijn geld. Ik belandde op een klantenservice. Ik ben het type persoon dat telefoonverkopers vraagt of ze wel eens een vrachtwagen achteruit hebben horen rijden. Om vervolgens gewoon op te hangen. Je raadt het: ik was ongelukkig.
‘Gelukkig’ werd ik pas in mijn huidige functie, waar ik er lekker op los kan schrijven en ontwikkelingsmogelijkheden heb. Het plaatje lijkt te kloppen. Ware het niet dat er in de huidige maatschappij áltijd nieuwe keuzes op de loer liggen. Want alles wat je bereikt, blijkt niet goed genoeg. Soms hoor ik de maatschappij praten. Hij spreekt me streng toe: “Yo Cherique, ga je lekker? Hoe is dat nou, als je talenten hebt die je niet gebruikt? Past dat écht bij je, die kantoorbaan? Check Instagram. Die meid van de middelbare is een Bed & Breakfast begonnen in Haiderabad (dat ligt in India. Ik zag je denken). Wat voor jou? Zit je dan in Eindhoven, te wachten op je koffie. Duurt verdomd lang, hè?”
Ineens klopt het plaatje misschien toch niet. Misschien moet ik toch nog voor die master gaan. Misschien is mijn vakgebied toch niet mijn vakgebied. Misschien toch een tijdschrift ontwikkelen. Misschien woon je wel leuk in Helsinki. En voor je het weet, weet je het alweer niet meer. Ik ben nu 26, dat is afgerond 30. Met de uitdagingen die het leven nu al voor me heeft, zet ik me schrap voor het dertigersdilemma. En misschien beland ik dan op mijn 50e in die B&B in Haiderabad, om met gepaste spoed op zoek te gaan naar mijn ware ‘ik’.
"De maatschappij verander je niet zomaar, maar er zijn hulplijnen."
Nu je je compleet depressief afvraagt: volgt er ook nog een wijze les uit al dit gepeins? Ja! Ik begon er mijn relaas al mee. De maatschappij verander je niet zomaar, maar er zijn hulplijnen. Want terwijl jij onzinnige lijstjes maakt van voor- en nadelen van een baan als kangoeroeconsulent op de Zuidpool, zijn er mensen die op de een of andere manier precies weten wat je nodig hebt. Die bekend zijn met deze maatschappelijke aanslagen op je bestaan. They go by the name ‘coach’. Loopbaanbegeleiders. Weldoeners. Magiërs.
Mijn werkgever zag mijn quarter-life crisis helemaal gebeuren en hielp me. Drie sessies bij mijn loopbaancoach en ik heb het gevoel dat mijn doel nog nooit zo duidelijk is geweest. Dus als jij je hand er niet voor omdraait een personal trainer in te schakelen, een huisarts, een tandarts of een binnenhuisarchitect, vind ik best dat je een coach aan dat lijstje mag toevoegen. Het helpt, echt waar. Op 6 februari had ik mijn laatste sessie. Toen heb ik samen met mijn coach liters limonade gemaakt van al die lemons die ik van het leven gekregen heb.