Veel ouders moeten tegenwoordig met fluwelen handschoentjes worden aangepakt. Ze worden venijnig als je niet snel terug mailt of als je juist te veel mailt. Ze hebben écht geen zin om een schoolenquête in te vullen, maar of je als leerkracht wel tien vragenlijsten wilt bekijken omdat Finn misschien wel eens dyslexie of ADHD kan hebben. Terwijl hij het eigenlijk gewoon fijn vindt om af en toe een rondje door de klas te lopen.
Soms vraag ik me af hoe het er vroeger aan toeging. Ik bedoel niet vijftien jaar geleden, toen ik zelf een basisschoolleerling was, maar in de tijd van mijn opa en oma; van mijn ouders. In de tijd dat ouders niet aan de vaardigheid van leerkrachten twijfelden. Niet luisteren in de klas? Blijf maar na. En als je dan om vijf uur thuis kwam, mocht je van je ouders de rest van de week niet buitenspelen. Tegenwoordig hoef je daar niet mee aan te komen, want ‘onze Saar moet echt naar hockeyles om vier uur’. En de rest van de week kan ook niet, want dan spreekt ze af, heeft ze muziekles en twee keer voetballen.
Ouders willen dat school er alles aan doet om hun kroost te helpen ontwikkelen. Dat ontwikkeling sowieso het uitgangspunt van de leerkracht is, vergeten ze voor het gemak. ‘Gewoon’ les is niet meer voldoende. Tegelijkertijd moeten we hun appels schillen, zorgen dat ze hun acht boterhammen opeten en of we er ook nog op willen toezien dat ze genoeg bewegen. Of ouders die de klas binnenlopen voor een oudergesprek en opmerken: ‘Hmm, zit Josje altijd zo in de zon? Dan ziet ze toch niks?’. Nee mevrouw, dat klopt. Maar zo schijnt het licht nou eenmaal het klaslokaal binnen, ik kan er niks aan doen. Of ‘Jeetje, Thijs zit wel schuin met zijn tafel. Krijgt hij zo geen pijn aan zijn nek als hij naar het bord kijkt?’. Nee meneer, kijk: deze stoelen zitten niet vast aan een tafel en kunnen gewoon meedraaien. Maakt u zich liever druk over het feit dat uw zoon zegt dat hij écht niet gaat rekenen en dat hij dat van zijn vader ook niet hoeft als hij daar geen zin in heeft.
"Het is een kleine groep ouders die de leerkracht meer tijd kost dan de daadwerkelijke begeleiding."
Op school wordt verwacht dat we de kinderen opvoeden en toezien op hun sociale contacten. Als we ze ondertussen leren lezen is dat mooi meegenomen. Natuurlijk chargeer ik hier, want echt niet alle ouders zijn zo. Het is een kleine groep die de leerkracht meer tijd kost dan de daadwerkelijke begeleiding. De hardste schreeuwers vragen de meeste aandacht en eerlijk… soms kun je niet anders dan ze die geven. Je wilt immers een goede band met de ouders van je leerlingen, vóór de leerling. Je wilt het kind verder brengen en dat kun je niet alleen. Daar heb je ouders bij nodig en daarvoor moet je op één lijn zitten.
Dus lieve ouders, laat het los. Kinderen mogen best een keer hun neus stoten, ze bouwen er weerstand mee op. Het is niet erg om fouten te maken, daar leren kinderen alleen maar van. En ouders trouwens ook.