Verjongen; welke organisatie wil dat nou niet? Alumni worden daarom lekker gemaakt met traineeships, inwerktrajecten en doorgroeimogelijkheden. Alles wordt beloofd en uit de kast gehaald om jong talent te strikken. Helaas zijn het te vaak loze beloften. En dat is voor niemand gezond; in het bijzonder niet voor de jonge werknemer.
Afbeelding van: Stanfy
Agile, flexwerken, mobile. Op het eerste gezicht lijkt het allemaal hoopgevend. Na een spijkerharde selectieprocedure – vol opgelaten speeddates en onmenselijke opdrachten – heb je eindelijk de startblokken verlaten. Je eerste werkgever geeft je een Fanny pack vol mobiele apparaten en daagt je uit om out-of-the-box te denken. Ik geef toe, de eerste keren dat ik het managementlingo hoorde, was ik ook behoorlijk onder de indruk.
Na een paar maanden in flexibele kantoortuinen wordt echter op pijnlijke wijze duidelijk dat jouw werkgever het flauwste benul heeft hoe zij om moet gaan met jong en ambitieus personeel. Je collega’s blijken bijvoorbeeld vaste flexplekken te hebben. Het kantoor is hierdoor een mijnenveld geworden waar slechts de bureaus zonder daglicht veilig zijn. En thuiswerken? Ja, dat kan. Dat moet je alleen even doorgeven via je mentor of coach aan het afdelingshoofd. Dan kan de secretaresse het namelijk in de agenda zetten. En vergeet je telefoon vooral niet door te schakelen naar je iPhone van de zaak. Bij nader inzien; ik fiets wel gewoon naar kantoor.
"Jouw organisatie wil wel verjongen. Maar ze kan het niet."
Na het eerste jaar in je nieuwe baan komt de onttovering boven water. Je werkgever blijkt helemaal niet retecool te zijn. Het belang van je werk is slechts marginaal. En je collega’s? Die chillen ‘m keihard met hun vaste aanstelling en hoge inschaling, terwijl jij – met je flexcontract – peentjes zweet voor het komende POP-gesprek. Je contract is ook meteen het enige dat flexibel is in de toko. Jouw organisatie, zoals vele anderen, wil wel verjongen. Maar ze kan het niet. Ze zijn namelijk vergeten dat op hun kantoor ook andere – minder flexibele – hypotheekbetalers rondzwerven.
De generatieclash die vaak volgt kennen we allemaal. Jonge medewerkers worden uitgemaakt voor verwaande millennials als zij zich voor het eerst kritisch uitspreken tijdens een scrummeeting. Tegelijkertijd worden de resterende werkende babyboomers bij de communicatieafdeling vervloekt omdat zij nog steeds denken dat Instagram ‘binnenkort wel overwaait’.
"De meesten van ons gaan de wereld niet drastisch veranderen of eigenhandig het milieu redden."
Terwijl ik dit schrijf, zie ik buiten een vriendin – ook een young professional – langslopen. Haar hoofd hangt naar beneden en haar rugzak zit vol mobile devices. Een therapeutische wandeling tegen de bore-out, hoor ik later. Ik ben blijkbaar niet de enige die de teleurstelling van de lege beloftes opmerkt. De meesten van ons gaan de wereld niet drastisch veranderen of eigenhandig het milieu redden. Hell, we hebben niet eens controle over onze eigen carrière. En dat is helemaal niet zo erg, anders zouden we allemaal ZZP-ers zijn. Maar lieve werkgevers, die dode mussen mogen jullie houden.
Deze column is gebaseerd op de ervaringen van verschillende jonge professionals uit mijn omgeving.