Als kind kreeg ik een mooie zelfgebreide trui van mijn tante: zacht, roze en fluffy. Ik mocht hem lenen voor mijn communie. Ik nam de trui overal mee naartoe. Een keer deed ik hem in mijn fietsmandje. Een mouw hing eruit, maar dat leek me geen probleem. Tot ik een onverwacht scherpe bocht moest maken, een stukje stof tussen de spaken belandde en de hele trui meenam. Ik hield het maanden geheim en verstopte het aan gort gereten roze bolletje onder mijn bed. Nadat mijn moeder de trui maanden later vond en ik mijn verhaal had kunnen doen, was ik intens gelukkig.
Ik heb jarenlang onbewust met een ander geheim rondgelopen. Net als 99 procent van de wereldbevolking ben ik tijdens vakanties op mijn best. Dan ben ik zelden chagrijnig, krijg ik nieuwe inzichten, zie ik leuke nieuwe kledingstijlen die ik eens wil proberen en sta ik open voor nieuwe mensen. Als ik een hele dag in een hangmat lig met een boekje en alleen eruit komt voor eten en drinken, ben ik mijn beste zelf.
Na een vakantie probeer ik die hernieuwde, relaxte Maartje nog een tijdje te laten voortbestaan. Als ik dan een bus mis probeer ik mezelf niet op te winden, maar na anderhalve dag ben ik wederom de pré-vakantie-Maartje die toe is aan vakantie. Soms probeer ik het vakantiegevoel te reanimeren door op kantoor te doen alsof ik op vakantie ben en een minder uitstapje heb georganiseerd. De andere mensen die ‘de tour’ hebben geboekt zijn geen irritante collega’s, maar ‘interessante medereizigers’. Maar doen alsof een kantoorbaan een dagje Disneyland is, houd je onmogelijk dagelijks vol als je niet compleet gestoord bent.
Op een verjaardag vertelde ik over mijn issues met de sleur in het kantoorleven. En na lang stamelen, floepte ineens de waarheid eruit: “Ik heb gewoon niks met werken.” In plaats van al die toeren uit te halen, was ik ineens gewoon eerlijk. Nee, het ligt niet alleen aan mijn collega’s of aan kantoorpolitiek. Het is het totaalpakket waar ik niet echt warm voor loop. Het concept van acht uur per dag ergens te moeten zijn en daar niet onder uit te kunnen.
Door de hervonden vrijheid in eerlijk zijn, kan ik me nu concentreren op andere zaken. En kan ik schaamteloos boeken lezen met titels als Rest: why you get more done when you work less en De 4-urige werkweek. En als ik alle wetenschappelijke artikelen over dit onderwerp mag geloven, wordt onze werkweek ook steeds korter zodra de robots komen. Als ik iets leer van al die zelfhulpboeken over zo min mogelijk werken, is het wel hoe ongezond werken is. Je wordt minder creatief naarmate de werkdag vordert en je raakt lichamelijk uitgeput omdat je heel lang stil zit en soms zelfs in ongezonde houdingen. En dan zijn er nog de kroketten in de kantine en de taartjes van iedereen die jarig is. Dit naast al die zorgen die je meesleurt in je lichaam waarmee je ’s avonds ook nog een lekker maal moet klaarmaken.
Mijn tante gaf me na ‘het incident’ een nieuwe zelfgebreide trui, die ik ook nog eens mocht houden. Hoe meer mensen uit de kast komen, hoe sneller die ontwikkelingen kunnen gaan en hoe meer nieuwe truien. Thuiswerken wordt al steeds meer geaccepteerd, ook al weten we allemaal dat het gelijkstaat aan het huishouden doen, terwijl je af en toe wat mail checkt. Geweldig, dan kun je twee verplichtingen in een klap uitvoeren zonder gekke ‘medereizigers’.
Over de auteur: Maartje Willems, te laat op feestjes sinds 1982. Ze wist nooit precies wat ze wilde worden en is maar gewoon begonnen. Na een veelbelovende stage bij de Verenigde Naties werd ze kort telefoniste bij Omroep Max, om vervolgens in de journalistiek te belanden. Ze werkt voor onder meer de VPRO en NU.nl. Het boek Vanaf nu wordt alles beter is haar debuut.
Het honderdste artikel op GeenKwats is een feit. Daarom geven wij één gratis exemplaar van Vanaf nu wordt alles beter van Maartje Willems weg aan een lezer. Like het artikel op onze Facebookpagina om kans te maken!