Een roestig vliegdekschip met een omweg richting het Koreaanse schiereiland laten varen. Het afschieten van 59 kruisraketten - a vijfhonderdduizend euro per stuk - op een vliegbasis in Syrië, wat uiteindelijk evenveel schade aanrichtte als de harde kern van Feyenoord op een gemiddelde zondagmiddag. Het uitwerpen van de GBU-43, ook wel liefkozend the mother of all bombs genoemd, waarmee een clubje IS-strijders werd uitgerookt. Je zou bijna denken dat the Donald nog even een sterk staaltje daadkracht wilde showen vlak voor de honderd-dagen-grens. In het buitenland gaat dat heel eenvoudig met een druk op een rode knop of een natte handtekening op een bevelschrift; in het binnenland krijgt hij echter met moeite zaken voor elkaar. Zijn eerste honderd dagen verdienen daarom niet het predicaat doortastend.
De eerste honderd dagen is een maatstaf uit de jaren 30 van de vorige eeuw. In die tijd loodste president Franklin D. Roosevelt vijftien wetten door het congres om de Grote Depressie te bestrijden. Trump zag hier wel brood in en presenteerde tijdens zijn campagne al een contract met de kiezer met daarin tien punten die hij in zijn eerste honderd dagen zou realiseren. Wanneer we objectief kijken naar deze beloftes (want dat verdient een zittend president van de VS), zien we dat Trump er geen enkele van heeft kunnen waarmaken.
‘Amazing’
Trump moet zich manoeuvreren tussen de andere machten van de democratische rechtsstaat. Iedereen weet dat, behalve Trump. Het herroepen van Obamacare sneuvelde jammerlijk in het congres; een congres waarin nota bene de Republikeinen een meerderheid hebben. Trump gaf de schuld echter aan de Democraten.
Het inreisverbod voor een aantal landen waar, toevallig of niet, vooral moslims wonen, werd door de andere poot van de Trias Politica (de rechterlijke macht) tegengehouden. De muur langs de grens met Mexico zit nog steeds in dezelfde twijfelachtige conceptuele fase als tijdens de campagne. Zelf vindt Trump zijn eerste honderd dagen de meest succesvolle uit de geschiedenis van de Verenigde Staten: absolutely amazing.
Presidentiële shredder
De zelfdunk is natuurlijk wel ergens op gebaseerd. In lijn met zijn militaire interventies heeft Trump bewezen goed te zijn in vernietiging en afbraak. Het vrijhandelsakkoord rondom de Stille Oceaan is verscheurd en tientallen reguleringen van de Obama regering (onder andere op het gebied van milieu en wapenwetgeving) zijn door de shredder gehaald. Er zit tevens een nieuwe conservatieve rechter in het Hooggerechtshof waarmee ook deze balans in het voordeel van de Republikeinen uitvalt. Als het zo doorgaat zal het over een jaar lijken alsof Obama er nooit is geweest.
Trump gooide ook binnenlands een aantal kleine bommen. Door zijn pogingen om de media ongeloofwaardig te maken, is het aantal kijkers van een zender als CNN en het aantal abonnees van een krant als de Washington Post geëxplodeerd. Trump is volgens onderzoeken tevens de meest impopulaire president uit de moderne geschiedenis, maar goed: die onderzoeken zijn wel gepubliceerd door onbetrouwbare fake news media die Trump en zijn regering willen zwartmaken.
Meevaller
Maar laten we eerlijk zijn: hoe vreugdeloos was het sentiment vlak voor zijn presidentschap? Het zou een ramp worden, Trump zou de Amerikaanse politiek tot op zijn grondvesten doen schudden, en ook in Europa zou de impact enorm zijn. Al met al valt het eigenlijk nog mee. Is er nu echt zóveel veranderd? Oké, er staat wellicht een kernoorlog voor de deur in Korea. Ja, de klimaatdoelstellingen van Parijs staan onder druk. En oja, de spanningen tussen moslims en niet-moslims lopen alsmaar op. Deze zaken kunnen morgen of volgende week escaleren tot wereldwijde catastrofes, maar tot nu toe valt de rampspoed mee. Trump heeft vooralsnog hoofdzakelijk afgebroken. Hopelijk gaat hij ook nog een keertje echt bouwen. En dan aan meer dan alleen die muur aan de grens met Mexico.