Van mijn grootvader – God hebbe zijn ziel - leerde ik enkele wezenlijke levenslessen. De eerste was dat het een man nooit toegestaan is een korte broek te dragen. Dat vond hij een belachelijk kledingstuk dat uitsluitend geschikt is voor clowns, kinderen en dorpsgekken. Een tweede belangrijke les die hij mij leerde was dat geweld nooit de oplossing is, tenzij je deel uitmaakte van het duo Bud Spencer en Terrence Hill. Hun tijdloze heldenepos ‘Vier vuisten op safari’ stelde volgens hem de pacifistische tijdgeest van de jaren 70 ter discussie door te tonen dat het soms onvermijdelijk is om iemand door het venster van een jungleloge naar buiten te smijten. De derde – en misschien wel belangrijkste – levenswijsheid die hij me meegaf, was dat je de waanzin soms recht in de ogen moet kijken.
Door Jules Roosenboom
Met die les in mijn achterhoofd betrad ik afgelopen week een filiaal van dierenwinkel Pets Place. Dit is, voor wie de zaak niet kent, een winkel waar je niet alleen het dier zelf kunt aanschaffen, maar ook allerlei bijbehorende accessoires. Hondenmanden, kattenbrokken, vogelzaad, konijnenhooi, hamstermest, papegaaienzweet, alpacaschoenen, etc. De winkel is zo immens dat je de kromming van de aarde in de meterslange gangpaden kunt zien. De dieren zijn er alleszins schappelijk geprijsd. Een onnozel dwerghamstertje is er voor nog geen tien euro te krijgen. Wie wat ruimer in de slappe was zit, krijgt voor twaalf euro een sympathiek ogende goudhamster. En wie zich met zijn huisdier wil profileren als de outsider of de rebel, kan bij Pets Place voor twintig euro een vervaarlijk ogende albinorat aanschaffen.
"Soms tilde een viervoeter een poot omhoog om eens ongenadig tegen een hamsterkooi te pissen."
Bij iedere kooi stonden de kenmerken en voorkeuren van het desbetreffende beest opgesomd in de ik-vorm. “Ik speel graag spelletjes”, viel er bij een hangoorkonijn te lezen. Welke spelletjes het beest graag speelde, stond er dan weer niet bij. Ik kon me niet voorstellen dat je er een stevig potje Monopoly mee kon spelen, of een kaartje kon leggen. Enfin, misschien spelen knaagdieren vooral graag politieke spelletjes. Bij de albinorat stond “Ik ben best intelligent”. Ik ook, dacht ik, maar ik loop er niet mee te koop in een dierenwinkel. Daarbij had de rat een ietwat laaggeletterde blik in zijn rode kraalogen. Ik vroeg me af of ze zijn omschrijving niet hadden verwisseld met die van de Uil van Minerva, die twee kooien verder enigszins contemplatief voor zich uit tuurde. De boa constrictor, die vanuit zijn terrarium de veldmuizen schrik aanjoeg door manisch naar ze te grijnzen, hield volgens de omschrijving “erg van knuffelen”.
De Pets Place bleek een hot spot voor hondenbezitters. Uit de stationcars en SUV’s op het parkeerterrein rolden hele roedels driftige herdershonden, arrogante poedels, opgefokte collies en oerstomme labradors. De eigenaren paradeerden met de honden langs de onafzienbare rekken dierenbenodigdheden. Hier en daar bleef er een stilstaan om de hond te laten snuffelen aan een product. Soms tilde een viervoeter een poot omhoog om eens ongenadig tegen een hamsterkooi te pissen. Ik vroeg een verkoopster waarom mensen hun hond meenamen. “Dan kan hij zijn eigen speeltje kiezen”, zei ze. Ik lachte hardop, maar het was de verkoopster ernst. Toen ik even later bij de kassa stond, hoorde ik een eigenaar van een obese Wolfshond tegen de kassière zeggen: “Hij heeft een konijntje gekozen”. Ongerust keek ik naar beneden. Het bleek een pluche konijn.
"Hamsters dienden nog uitsluitend als spouwmuurisolatie."
Bij het verlaten van de winkel moest ik weer aan mijn grootvader denken. Toen hij zijn wijsheden bedacht, waren de kaarten nog anders geschud. Honden speelden met een stok, ratten werden verdelgd en konijnen opgegeten. Hamsters dienden nog uitsluitend als spouwmuurisolatie en slangen figureerden alleen in het Oude Testament. Tegen de contemporaine waanzin van Pets Place waren zijn goede adviezen niet opgewassen, vreesde ik.