Daar stond ik dan op donderdag 5 oktober. Tot aan mijn knieën in de modder in Den Haag. Duizenden juffen en meesters stonden naast mij, alleen leken zij het best naar hun zin te hebben; sommigen hadden een kopje koffie in de hand, anderen dansten een of andere strijddans die leek op die van de Maori in Nieuw-Zeeland. Maar nagenoeg iedereen had gekleurde sjaals van de verschillende onderwijsvakbonden om hun hoofd gebonden. Toen ik met mijn code rood rode regenjas in de bus stapte die ochtend, baalde ik dat ik mijn hooivork en fakkel thuis had laten liggen. Maar zo’n soort staking was het niet. Het was een onderwijsfestival, met muziek en cabaret. Met broodjes kroket en oer-brave leuzen. Totaal niet wat ik verwachtte van een boze menigte stakers.
Foto van: YouTube ALL4Events
Deze staking had helaas niet het gewenste effect. Daarom staakte een deel van boos onderwijsland op 12 december opnieuw. Dit leverde een hoop onbegrip op van ouders, want wie moet er voor hun kind zorgen? Waarom staken we juist nu, in een toch al onstuimige periode? Nou, omdat het dan het meeste pijn doet, lieve ouders. We willen niet eens méér, we willen slechts gelijkheid. Wij zijn altijd maar de goedzakken die de lasten dragen van het begrotingstekort. Jammer dat jullie betrokken raken bij onze stakingsactiviteiten, dat dan weer wel. Maar dan raken we - hopelijk - minister Slob ook.
Gelukkig zijn er ook veel ouders die het wel begrijpen. Die graag willen dat hun kinderen kwalitatief goed onderwijs krijgen. Die het fijn vinden voor hun kinderen, dat er überhaupt een juf of meester voor de klas staat. Want misschien is het hen nog niet overkomen, maar het is gaande, dames en heren; kinderen komen thuis te zitten, door het lerarentekort. En dan is er plots veel meer opvang te regelen.
Wat we dan wel moeten doen? Ik heb de oplossing ook niet. Ik vind het ontzettend gaaf dat de dames en heren achter actiegroep ‘PO in actie’ (primair onderwijs, red.) al zoveel hebben weten te bereiken. Misschien moeten we inderdaad de beloofde twee dagen de schooldeuren dicht gooien. Of doe eens gek, een week. Wedden dat minister Slob dan wel de portemonnee trekt?
Laten we daarom de volgende keer met zijn állen aan het front staan, terwijl we samen ten strijde trekken; leraren, ouders, en iedereen die onderwijs hoog in het vaandel heeft staan. Want hoe gaat die beroemde strijdkreet ook alweer? ‘Één voor allen en allen voor één!’.
Jessica Goertzen is leerkracht in het basisonderwijs en auteur. In haar boek ‘Dagboek van een bijna-juf’ (2015) deelt zij nog meer van haar ervaringen in het onderwijs. Lees ook haar vorige stuk op GeenKwats: 'Op bijles: Papa wil namelijk dat jullie veel centjes gaan verdienen, net als ik!'.