Afgelopen week maakte ik na maanden van afwezigheid mijn rentree in de sportschool. Een moment waar mijn coronabuikje en ik al tijden naar uitkeken. Je klooit thuis met wat gewichtjes, maar dat is het toch net niet. Mijn training ging beter dan verwacht, maar ik kwam thuis met een knoop in mijn maag. Er gebeurde iets waar ik dagen later nog aan dacht.
Ik ga altijd vroeg in de ochtend sporten, dan heb ik het gehad. Het gros van de vaste ochtendploeg had de sportschoenen ook weer van stal gehaald. Onder hen een donkere jongeman van mijn leeftijd. Er was een seconde oogcontact en ik werd er onzeker van. ‘Zou hij zich gediscrimineerd voelen als ik hem niet groet?’, ‘Kijk ik hem te lang aan?’, ‘Of niet lang genoeg?’. Er volgde een ongemakkelijke “hallo” van mijn kant. Om meer van dit soort oncomfortabele confrontaties te voorkomen, zocht ik de rest van de workout een oefening niet al te dichtbij hem.
"Mijn onzekerheid komt voort uit alle protesten en ophef rondom het onderwerp van de afgelopen weken."
Al tientallen keren sportte ik naast deze man, passeerden we elkaar, waren we bezig met de sport waar we beiden van houden. Nog nooit was deze man zo zwart als nu, zo anders dan ik. Precies wat ik niet wil. En alle mensen van anti-racismebewegingen als Black Lives Matter en Kick Out Zwarte Piet ongetwijfeld ook niet. Toch komt mijn onzekerheid voort uit alle protesten en ophef rondom het onderwerp van de afgelopen weken. Huidskleur heb ik daarvoor nooit ‘gezien’, maar nu ben ik me er heel bewust van. “Als je het er steeds over hebt, bestaat het”, zei acteur Morgan Freeman. Misschien heeft hij een punt.
Comments