top of page
  • Foto van schrijverCherique Geraets

Column: De herfsthunkering

Als jongvolwassene vond ik mensen die van het najaar hielden eigenaardig. Ik associeerde dit namelijk met aan elkaar vriezende eierstokken tijdens het wachten op een vertraagde trein. Of een jas moeten meenemen naar de kroeg om die vervolgens te verliezen. Bevroren autoruiten en een lijkbleek gezicht. En afhankelijk zijn van Buienradar; een app nog onbetrouwbaarder dan Trump.


Cherique Geraets | Foto door: Vincent M.A. Janssen

Maar ineens was daar de omwenteling. Precies nu het klimaat besloten heeft dat sneeuw optioneel is en dat de aarde, in het ergste geval, gemiddeld zes graden warmer is aan het eind van deze eeuw. Tegenwoordig wil ik na de zomervakantie acuut door de herfstbladeren koprollen. Mijn rug is nog niet klaar met vervellen of ik verlang alweer naar pantoffels en een kop gekarameliseerde perenthee. Misschien komt dat door het nieuwe seizoen van Rita op Netflix, met Scandinavische hygge-feels. Ik werd zo enthousiast dat ik de intro niet eens oversloeg, maar meezong. Of het komt door de nieuwe najaarscollectie. Of omdat ik mijn dosis zon en zwembad gehad heb in Oostenrijk. Net als de dosis ietwat lompe Nederlandse vakantiegangers, die vanwege de richtlijnen nóg luider tetteren op het terras (“Ajax 6-1 hè! En Max eerste!”). Zo dacht ik op een avond ook dat het ‘gezellig regende’. Bleek dat er eentje van het balkon stond te pissen. Toch ook weer blij als dit volk weer in hun huis blijft, “allemaal van mijn belastingcenten!” naar de tv schreeuwend.


"Kom maar op met die pepernoten. Het is tenslotte augustus."

De indian summer kan nog net. In het nazomerzonnetje op mijn verjaardag in september, terugkijkend op deze met corona doordrenkte zomer waarin we allemaal ouder worden terwijl er zo weinig gebeurt. Maar daarna zal ik, 28 of niet, weer met volle teugen genieten van koude avonden met geurkaarsjes, Band of Brothers, en de regen die op het raam tikt. Door Eindhoven struinen tijdens Glow, alleen maar voor de Glowwein. Wellicht zelfs een ochtendrondje hardlopen terwijl de kou een bloedsmaak in mijn keel creëert, maar dit betwijfel ik. Hoe dan ook: kom maar op met die pepernoten. Het is tenslotte augustus.



bottom of page