Een gerenoveerd jaren 30 huis, een gloednieuwe twee-onder-een-kap, of een opknappertje; mijn vrienden kopen het allemaal. Je zou vergeten dat de huizenmarkt oververhit is. Eenmaal onder de pannen, duurt het hoogstens een jaar voordat de puppy komt. Amper twee tot de eerste ‘kleine’. En dat terwijl mijn eigen verantwoordelijkheden niet verder reiken dan het vullen van een tafelmodel koelkast en het in leven houden van vier vetplanten op de vensterbank. Totdat mijn vriendin deze week besloot om een Intratuin leeg te roven.
Twintig planten - van een minuscule pannenkoekenplant tot een gedrocht met de bijpassende naam Monstera - vullen nu de 24m2 van onze woonkamer. Een crazy plant lady schuilt in mijn partner. Met een waterspuit, een stekbuisje en zelfs een app die bijhoudt wanneer iedere plant water nodig heeft, moeten we de jungle in leven houden. Onze woning lijkt op die van iemand die een spel Jumanji aan het verliezen is. Toch laat ik de planten staan. De zuurstoffabriekjes zijn de aflaten voor mijn vliegschaamte, ondanks dat ik weet dat hun bijdrage aan een beter milieu vrijwel nihil is.
"We blijven hangen in dat irritante awareness-stadium."
Terwijl wij ons schuldgevoel afkochten bij de Intratuin, zijn er vorige week in Ethiopië meer dan 350 miljoen bomen geplant. Op één middag! Dat moeten er uiteindelijk vier miljard worden. De zaadjes werden aangeboden door de overheid, maar de burgers moesten ze zelf planten. Minimaal 45 per persoon. Ambtenaren kregen zelfs een dag verlof om in de aarde te wroeten. In India kunnen ze er ook wat van. Daar zijn ze al jaren bezig met gigantische herbebossingsprojecten. In 2017 lukten het ze om er 66 miljoen op een dag te planten.
Wie had gedacht dat deze landen ons te kakken zouden zetten als het gaat over vergroening. In Nederland zie ik dit soort acties nog niet van de grond komen. Hier polderen we zo’n project kapot en kijkt iedereen elkaar afwachtend aan als de handen vuil gemaakt moeten worden. En wij, de burgers? Nee, wij hebben het allemaal te druk voor zulke klusjes. Daar zijn vast mensen voor, toch?
"Ik draag graag mijn steentje bij, alleen komt dat nu niet zo goed uit."
Ergens iets van vinden, daar zijn we goed in. Er vervolgens iets aan doen; daar zijn Ethiopiërs en Indiërs beter in. Hoeveel documentaires met David Attenborough moeten we nog kijken? Hoe vaak gaan we de speeches van Greta Thunberg nog delen op LinkedIn? En hoe lang blijven we volhouden dat een dag geen vlees eten het verschil maakt? We blijven hangen in dat irritante awareness-stadium. Dat is ook zo goed te doen vanuit je geairconditioneerd kantoor. We doen net genoeg aan vergroening om er een Instagram-story mee te vullen, maar te weinig om een merkbaar verschil te maken. De mouwen opstropen - zoals iedere politicus op iedere campagneposter - is niet meer genoeg. We moeten nu - tot aan onze ellebogen - in de uitgedroogde klei gaan ploeteren. Het liefst gisteren.
Ik draag graag mijn steentje bij, alleen komt dat nu niet zo goed uit. Ik heb het echt te druk met het verzorgen van mijn kamerplanten. Maar misschien heb ik wel wat awareness verspreid; dan kunnen anderen er tenminste wat aan doen.